Historia parafii
Parafię suską założył Piotr Komorowski w latach 1608 – 1614. Najpierw rozbudował zamek, a następnie wystawił kościół w stylu gotyckim (szczegóły architektoniczne i dekoracyjne późnorenesansowe), pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, oddając go do użytku w 1614 r. Konsekracji kościoła dokonał Ks. Bp. Tomasz Oborski, sufragan krakowski 8 grudnia 1624 r.
W latach 1614 -1624 kościół suski obsługiwali 00 Bernardyni z Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1624 r. fundator oddał Parafię w zarząd Księży Kanoników Regularnych od Bożego Ciała z Krakowa. Wybudował im również klasztor w stylu późnorenesansowym, połączony korytarzem arkadowym z kościołem.
Kościół zbudowany z kamienia nosi ślady licznych przeróbek, szczególnie dachu i ołtarzy bocznych. Obok kościoła znajdował się szeroki dziedziniec otoczony murem, przeznaczony częściowo na cmentarz. Na tym cmentarzu grzebano zmarłych do 1836 r. Z siedmiu kaplic postawionych na dziedzińcu kościelnym jedna została przebudowana w 1818 r. na dzwonnicę i grobowiec Wielkopolskich, a z pozostałych do naszych czasów dotrwały tylko dwie. “Stary” kościół przetrwał tragiczne burze czasu. Epitafia, liczne napisy i całość kościoła świadczą o wspaniałej przeszłości.
W 1782 r. na skutek dekretu kasacyjnego (cesarza austriackiego) Księża Kanonicy Regularni opuścili Parafię suską, którą objęli i nadal prowadzą kapłani diecezjalni. Pierwszym proboszczem (po zakonnikach) był Ks. Ignacy Machayski, który pełnił urząd proboszcza przez 41 lat /1782 – 1823/.
Pod koniec XIX wieku “stary” kościół był za ciasny dla stale rosnącej liczby parafian, mimo, że w 1896 r. Stryszawa oddzieliła się od Parafii suskiej. Z fundacji Hr. Branickich i kolejarzy suskich, w latach 1895 – 1907 powstał nowy kościół wg. projektu krakowskiego architekta Talowskiego, w stylu gotycko-romańskim. W 1910 roku na ścianach prezbiterium umocowano figury (z kamienia pińczowskiego) 4 polskich patronów: Św. Stanisława biskupa, Św. Jana Kantego, Św. Stanisława Kostkę i Św. Kazimierza Jagielończyka. Na szczególną uwagę w kościele zasługuje ołtarz, zbudowany w 1912 r., a wykonany przez Antoniego Madejskiego i twórcy m. in. sarkofagu św. Królowej Jadwigi na Wawelu z marmuru kararyjskiego. Zwracają też uwagę dwa boczne ołtarze kamienne: Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Józefa. Austriacy w czasie I wojny światowej zarekwirowali dwa dzwony kościelne (największy o średnicy 170 cm i drugi o średnicy 80 cm). Aktu poświęcenia nowego kościoła dokonał 10 maja 1908 r. wydelegowany przez Konsystorz w Krakowie Ks. Marceli Klimkiewicz dziekan i proboszcz w Tarnowie. Konsekracji nowego kościoła dokonał 23 września 1956 r. ks. Bp. Franciszek Jop.
W okresie II wojny światowej kościół został zrabowany / chorągwie i dzwony, a w czasie działań wojennych zniszczeniu uległy witraże, dach i okna.
